Στο τραπέζι, ένα κομμάτι ιστορία του Long Casting των ογδόντα, χρόνια μύθοι και θρύλοι όπως Paul Kerry και Neil Mc Kellow. Ένα ροτάντε μελετημένο για την εξέδρα αλλά που δεν υποτιμάει καθόλου το ψάρεμα και βρίσκει στην εργονομία της μορφής και στην μηχανική ανθεκτικότητα, τα χαρτιά για να συνεχίσει ακόμα μετά από μια εικοσαετία από το ερχομό του στην παραγωγή, να πλουτίσει τους “στάβλους” πολλών παθιασμένων.

Γενικά στοιχεία: Η οικογένεια Millionaire της Daiwa αντιπροσωπεύει μια σειρά ροτάντε εφοδιασμένοι με “τσίτσικα”, οδηγό πετονιάς και από την πολυεδρική χρήση. Από την επιτυχία που είχε το 6HM, πολύ εύκολο στην μετατροπή σε ροτάντε “μεικτό”, για ψάρεμα και για εξέδρα, αναπτύσσεται, χάρη επίσης στην συνεργασία με το Paul Kerry (ιστορικό testimonial της Ιαπωνικής εταιρία), το Millionaire Tournament 7HT, ένα ροτάντε εντελώς μελετημένο για το τεχνικό πέταγμα (long casting). Λείπουν το “τσίτσικα” και ο οδηγός πετονιάς, όλο το δεξί σώμα του 6HM (συμπληρωμένο και ο μηχανισμός) μοντάρεται σε ένα σασί σκληρού κράμα αλουμίνιο open frame πολύ ισχυρό και χαμηλό ώστε να επιτρέπει ένα σίγουρο και δυνατό κράτημα επάνω στην μπομπίνα: άλλες σημαντικές χαρακτηριστικές είναι οι δυο πλευρικοί ρυθμιστές για το έλεγχο του μηχανικού φρένου και μια ολική σειρά φυγοκεντρικοί (με διαφορετικά χρώματα για διαφορετικές ειδικότητες βάρους και μεγέθους) με σκοπό να επιτρέπουν ένα μεγάλο σχηματιζόμενο στοιχείο. Η μπομπίνα, κρατάει πιο ολοκληρωμένο το άξονα, περισσότερο ευρύχωρο και ορθογώνιο σχετικά με εκείνη του “ξάδελφου”. Το ίδιο επίσης και τα ρουλεμάν, αλλά και τα δυο φιλοξενούμενα στο σασί, αντί το ένα στο σασί και το άλλο στο άξονα όπως για το 6ΗΜ.

Τεχνικές πληροφορίες και Close Up: Το μάζεμα 5,3:1, είναι αρκετά ρευστό, χάρη το ρουλεμάν στον οποίο κυλάει το κύριο άξονα, αλλά υποφέρει λίγο στα ζορισμένα μαζέματα, πιθανών εξαιτίας την μικρή μανιβέλα με δυο πόμολα (καλή στην εξέδρα, τέλος πάντων, για να μοντάρουμε το ροτάντε σε οπισθοδρομική θέση “south cast”), είναι πιθανός να το βελτιστοποιούμε για την χρήση στο ψάρεμα, αντικαθιστώντας την μανιβέλα αυτή με την Power Handle της Abu. Η μηχανική, μάλλον είναι σπαρτιατική, αλλά αναμφίβολα γερή, σε μέταλλο και από πολύ καλή κατασκευή (ατσάλι και μπρούντζο). Ένα ζευγάρι γρανάζια για το μάζεμα, τον οποίο ο ένα χοντρός (στερεωμένο στο άξονα, και φιλοξενεί το σύνολο του συμπλέκτη) ενωμένο στο άλλο μικρό και κόλουροκωνικός (στον οποίο εμβάλλουμε τη μπομπίνα): το υπόλοιπο, είναι εκπροσωπευώμενο από τα σύνθετα του μηχανισμού που ελευθερώνουν την μπομπίνα (όλα σε ατσάλι, από την άψογη λειτουργία, και με σταθερή επιστροφή που εισάγεται σιγά σιγά μέσω από ένα μεταλλικό νύχι που ανοίγει και κλίνει σύμφωνα με την περιστροφή της μανιβέλα). Εκείνο που μας αφήνει λίγο αμήχανοι, είναι το συμπλέκτη (η ρέγουλα), όσο και να το σφίγγουμε, αφήνει πάντα την μπομπίνα λασκαρισμένη: είναι, τέλος πάντων, ένα πρόβλημα πολύ εύκολο να λύσουμε, πιθανών ήταν μια σχεδιαστική επιλογή αντί ένα χυδαίος λάθος (μπορούμε να το προσδιορίζουμε σαν ένα είδος “σύστημα ασφαλείας” για να αποτρέπουμε τα προβλήματα ενός τυχαίου φράγμα της μπομπίνας, μετά το κλείδωμα).

Συντήρηση και μικρά κόλπα: Η συντήρηση μειώνεται σε λίγες και στοχευόμενες επεμβάσεις, εύκολα επιχερήσιμα, με κάποια εργαλεία και λίγη υπομονή. Για την έκτακτη συντήρηση, καλό θα ήταν να ξεμοντάρουμε όλο το μηχανικό σύστημα, να το πλένουμε επιμελώς (μαζί με την πλάκα στον οποίο είναι μονταρισμένο) και να το γρασάρουμε ελαφρά στα σημεία μεγαλύτερη τριβή: το συμπλέκτη, θα είναι καθαρισμένο και γρασαρισμένο ομοιόμορφα για να εγγίζουμε ζωή και ρευστότητα. Για την περιοδική συντήρηση, που πρέπει να κάνουμε μετά από κάθε ψάρεμα, φτάνει να ξεμοντάρουμε το ροτάντε στα τρία κυριότερα κομμάτια (το δεξί μπλοκ με τα γρανάζια, το αριστερό μάγουλο, και η μπομπίνα), και να τα πλένουμε όλα με φρέσκο νερό. Ένα στοιχείο, πολλές φορές λίγο παρατηρημένο αλλά που μεγάλη σημασία, είναι το δαχτυλίδι από καουτσούκ (o’ring) που βρίσκεται μέσα στους δυο μηχανικούς ρυθμιστές. Υπάρχει ένα δαχτυλίδι από καουτσούκ κάθε ρυθμιστής, και ο σκοπός τους είναι το να κρατήσουν ο ρυθμιστής στην στηριζόμενη θέση, αποφεύγοντας να περιστρέφει συρόμενο από την περιστροφή του άξονα. Εάν δεν λειτουργεί, ο ρυθμιστής ανοίγεται κατά τη διάρκεια του πέταγμα και η πετονιά μπερδεύεται απότομα και χωρίς λόγο: άρα, χάνουμε μέτρα, πετονιές και χρόνο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι ρυθμιστές πιέσουν στο άξονα (όχι στα ρουλεμάν) και, μια που λείπει το φρένο του o’ring στο ρυθμιστής, ο άξονας καταλήγει στο να το σέρνει και να το ανοίγει. Για να αποκαθιστούμε το κλείδωμα του συμπλέκτη με πλήρη φορτίο, πρέπει να μειώνουμε την απόσταση μεταξύ το “αστέρι” και το σύστημα του ίδιου συμπλέκτη, ώστε να έχουμε, σε ισότητα με τις περιστροφές του πρώτου, περισσότερη πίεση στο δεύτερο. Η επέμβαση, μπορεί να είναι εκτελούμενη με διαφορετικούς μεθόδους. Ως παράδειγμα: μπορούμε να επιτείνουμε το λύγισμα των δυο οβάλ ροδελών που κατεβαίνουν στο άξονα, εγώ έχω εγκαταστήσει ένα “δίσκο” με ένα άλλο πιο χοντρό σε καρμπόν σκόπιμα διορθωμένος. Προσωπικά, έχω απλά επέμβει ένα δαχτυλίδι αλουμινίου μεταξύ το “αστέρι” και το βρισκόμενο πιο κάτω ρουλεμάν.

Αποτελέσματα: Στην εξέδρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, μπορούμε να διαλέξουμε, ενήμεροι από το γεγονός ότι θα πάμε πάντα υπέρ τις προτιμήσεις μας, επίσης και αισθητικές. Δεν είναι μόνο η επιλογή μεταξύ σταθερό άξονα και ultracast, αλλά, και την δυνατότητα ότι ένα ροτάντε έχει, ή μπορεί να έχει εν συγκρίσει με ένα άλλο, σχετικά  σε μετατροπές και ειδικοί σχηματισμοί: σε αυτή την περίπτωση, το 7ΗΤ αφήνει λίγο περιθώριο στην φαντασία. Φυσικά, είναι μεταβλητός (το κόψιμο του άξονα, π.χ., ήταν μια πρόθυμη πρακτική πριν ερχόταν στην παραγωγή το μοντέλο Turbo: μπορούμε να αποφεύγουμε τα φυγοκεντρικά για να τοποθετήσουμε ένα μαγνήτη σταθερό), αλλά, δεν θα έχει ποτέ την πολυεδρική του Abu 6500 CT, ευθύς συναγωνιστής και  ανταγωνιστής. Εξάλλου, το σταθερό άξονα, για να μετριέται όπως πρέπει, χρειάζεται μια δύναμη που πάει πολύ πιο πέρα τις προβλέψεις των μεγαλύτερων κομματιών των τεχνικών ρίπτων (long casters). Είναι στο ψάρεμα, όμως, που το 7ΗΤ “βγάζει έξω” όλες οι δυναμικότητές του. Εδώ, τα πούλια, paillettes και οι μαγευτικές χρωματικές αποχρώσεις, δεν αξίζουν τίποτα, εάν δεν είναι συνοδευόμενες από μηχανική ανθεκτικότητα και δύναμη.
Το 7ΗΤ, θα είναι ίσος μαύρο και άσκημο, αλλά είναι μια μηχανή περισσότερο εμπιστευτική από το 6500 CT: μηχανικά, είναι αναμφίβολα πιο γερό, ενώ, το σύστημα του ξεγάντζωμα της μπομπίνα αποκαλύπτεται λιγότερο διαθέσιμο στα απρόβλεπτα κλειδώματα. Το σταθερό άξονα, είναι ένα φυσικό φρένο που μπορεί να μας επιτρέπει, με ένα σχηματισμό αποτελούμενο από μια σταγόνα λαδιού μεσαία πυκνότητα (όπως το 10/40) και, ειδικά, χωρίς να προστρέχουμε σε μαγνητικές μετατροπές από την αμφίβολη ρύθμιση, να διαχειρίζεται πετονιές ακόμα και του 0,28. Το μάζεμα, βελτιστοποιημένο με το Power Handle, είναι πολύ ρευστός ειδικά εάν το ενώνουμε σε καλάμια με ρωμαλέα και γερά ράχη: εκείνα τα καλάμια που, ανεξάρτητα από το βάρος, δεν ενοχλούνται να σηκώνουν ένα μολύβι στην επιφάνεια του νερού ή, να τραβήξουν μια τεράστια μάζα φυκιών. Η πετονιά, μαζεύεται χωρίς ζόρι ή δισταγμοί και με ελαφρό τρόπο, χωρίς να σφίγγεται περισσότερο από αυτό που πρέπει. Αυτές, είναι οι γνώμες μου πάνω στο αντικείμενο της συζήτησης: Αμφισβητήσιμος φυσικά (έστω που είναι βασισμένες σε αντικειμενικές συγκρίσεις).