Γενηκότητα
Έχει ένα επιμυκημένο ελλειπτικός σώμα μέχρι την ουρά, που μοιάζει με φίδι. Το μάτι είναι μικρό και εγκύκλιος, το στόμα είναι πολύ μεγάλο με την άνω γνάθο ελαφρά προεξέχον. Είναι οπλισμένη με πολυάριθμα αιχμηρά δόντιασε σχήμα μαχαίρι καμπυλωμένο προς τα πίσω. Το ψάρι αυτό περιέχει επίσης μια σειρά δοντιών κρυμμένα κάτω από το δέρμα. Το άνοιγμα των βραγχίων μειώνεται σε μια απλή οπή που είναι δύσκολο να αναγνωριστεί καθός τοποθετείται στο κέντρο ενός μαύρου σημείου που βρίσκεται σχεδόν στη γωνία του στόματος. Το ραχιαίο πτερύγιο είναι αρκετά μακρύ και συνεχές με την πρωκτική, μέσου του ουραίου πτερυγίου, μειωμένη σε πολύ λίγες ακτίνες, λείπουν είτε τα πρώτα κοιλιακά πτερύγια είτε τα θωρακικά. Δεν έχει καθόλου νιφάδες και το σώμα του καλύπτεται με βλεννώδη ουσία, πολύ γλοιώδης. Το χρώμα είναι καφέ με μεμονωμένες παραλλαγές ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ζει. Συχνά έχει μαρμάρινα με κιτρινωπές κηλίδες. Μπορεί να φτάσει το 1,5 μέτρο μήκος.

Ήθη: Ζει σχεδόν πάντα κοντά τις ακτές σε βραχώδης βυθούς. Τρέφεται με ψάρια και οστρακόδερμα, έχει νυκτερινές σινήθειες.

Ψάρεμα:  Αλιεύεται κυρίως με κιούρτους (παγίδες) ή με παραγάδια του βυθού.

Εδωδημότητα:  Έχει λευκά, βρώσιμα κρέατα, αλλά αρκετά ακανθώδες.

Σημειώσεις και Περιέργεια: Η σμέρνα έχει καθιστικές συνήθειες, κάθεται σχεδόν πάντα κρυμμένο κατά τη διάρκεια της ημέρας και κινηγάει τη νύχτα. Γενικά, από το κριψόνα της βγάζει μόνο το κεφάλι της και κρατάει το στόμα της ανοικτό, εν αναμονή της λεία. Κατά τη διάρκεια της νύχτα εντοπίζει την τροφή της χάρη ένα σύστημα αισθητήρων που βρίσκεται στις αναπτυχθείσες ρινικές κάψουλες που επικοινούν με το εξωτερικό μέσω των σωληναρίων που διασκορπίζονται στο ρύγχος και στο στόμα. Αυτά φέρνουν νερό στις ρινικές κάψουλες που περιέχουν ένα ειδικό επιθήλιο που συνδέεται με το εγκέφαλο και που αντιπροσωπεύει το πραγματικό αισθητήριο μέρος. Μόλις αντιληφθεί τη μυρωδιά, η σμέρνα εκδιώκει το νερό από δυο πόρους που βρίσκονται πίσω από τις ρινικές κάψουλες. Το δάγκωμα είναι αρκετά επώδυνος και, αν και δεν έχει δηλητηριώδεις αδένες, το αίμα της σμέρνα περιέχει, όπως αυτό πολλών χελιοειδών, μια ειδική τοξίνη που, αν μπαίνει στο αίμα μας μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα όπως σπασμούς, απώλεια της αίσθηση της αφής, γενικός ενθουσιασμός και καμία φορά παράλυση του αναπνευστικού κέντρου.

Το ίδιο αποτέλεσμα θα το έχουμε επίσης αν, δυστυχώς, κατά το καθαρισμό της σμέρνα, το αίμα της θα έρθει σε επαφή με κάποια μικρή πληγή , γιατί θα έμπαινε στην κυκλοφορία του αίματος μας. Το αίμα της σμέρνα είναι θερμοευαίσθητο, φτάνει δηλαδή μια θερμοκρασία των 58°C ή 68°C για 10/15 λεπτά για να αποσυντεθεί και να είναι εντελώς αβλαβής. Η σμέρνα μπορεί να επιτεθεί επίσης χωρίς να την προκαλούνται, με μόνο την αιτία της εδαφικότητας. Είναι πολύ επικίνδυνη η συνήθεια κάποιων δύτη να προσφέρει κάποια τροφή στις σμέρνες με τα χέρια, το δάγκωμα της είναι πολύ επώδυνος. Είναι καλό όμως να ξέρουμε ότι η σμέρνα δεν επιτήθεται τον άνθρωπος, για αυτό οι σχηνές αρκετά σκληρές που βλέπουμε σε κάποια ιστορικά έργα δεν αντιστοιχούν στην πραγματηκότητα. Η σμέρνα είναι επίσης μια λεία πολύ εύκολη να καμακώνεται αλλά πολύ δύσκολη να αιχμαλωτίζουμε, ειδικά αν βρίσκει βράχια ή άλλο να πιάνεται στο βυθός, άρα η αντίσταση της θα είναι πολύ σκληρή. Δεν είναι εύκολο να την αιχμαλοτήσουμε και από την στεριά με καλάμια και πατωτό ψάρεμα, γιατι έχοντας δόντια πολύ αιχμηρά, ευκολά κόβει τις πετονιές, ακόμα και των 50 ή 80 μμ.. Με το πιάσιμο της σμέρνα, τα παράμαλλα επίσης παρουσιάζουν πάντα πολλά μπερδέματα και κόμπους λόγω τα πολλά κουλουρίσματα του ψαριού.