Αφήνουμε για λίγο τα δολώματα που χρησιμοποιήσαμε έως τώρα και για όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, για να αναφερθούμε σε αυτά που θα χρησιμοποιήσουμε κατά τη χειμερινή περίοδο, τα οποία είναι και τα πλέον κατάλληλα.

Καλαμάρι και Σουπιά: Το καλαμάρι και η σουπιά είναι πολύ καθαρά δολώματα, πολύ εύκολα στη χρήση τους, καθώς και στον τρόπο δόλωσής τους. Φυσικά δεν είναι αυτή η αιτία της επιτυχία τους, αλλά η ορατή έλξη (φωτοβολία) που, σε κάποιες εποχές του χρόνου, είναι πολύ πιο αποτελεσματική. Έχουν επιπλέον αντοχή στις δοκιμές των ψαριών, κάτι που μας απαλλάσσει από το να τα αλλάξουμε συχνά, πολύ ευχάριστο για μας, ιδιαίτερα όταν κάνει κρύο και τα χέρια μας είναι μουδιασμένα. Εξάλλου, τα δολώματα αυτά δουλεύουν πάρα πολύ καλά με όλα τα είδη ψαριών που είναι συνδεδεμένα με τον χειμώνα και το surfcasting και που έχουν τη δική τους “Αχίλλειο πτέρνα” μόνο στην μπονάτσα.

Τα μεγέθη που θεωρούνται πιο κατάλληλα στο χειρισμό των δολωμάτων αυτών κυμαίνονται από τα 300 έως τα 500-600 γραμμάρια, αφού ένα καλαμάρι ή μια σουπιά τέτοιου μεγέθους προσαρμόζονται καλύτερα στην κατασκευή διαφορετικών δολωμάτων, χάρη στο πάχος του κρέατος τους που αντιστοιχεί στα πέντε χιλιοστά περίπου. Αυτό μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε αγκίστρια μεγάλου μεγέθους, όπως τα 2/0 ή τα 3/0 δολώνοντάς τα περαστά και ίσια και όχι σπείρα, που θεωρείται σχεδόν αναγκαίο όταν το πάχος του ψαχνού είναι πιο λεπτό από αυτό που αναφέραμε λίγο πιο πάνω. Πιο συχνές είναι οι δολώσεις με σπείρες που, όταν υπάρχουν πολλά και δυνατά ρεύματα, προκαλούν στριψίματα και μπερδέματα, λόγο του ότι στριφογυρίζουν πάνω στις ίδιες.

Τεχνικές Δολώσεις: Τοποθετούμε ένα καλαμάρι ή μια σουπιά επάνω σε μία βάση δολωμάτων και για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να δολώσουμε (πρόκειται για δυο πολύ μαλακά και νοστιμότατα δολώματα) είναι τα δυο “μουστάκια”, λοιπόν, πετυχαίνουμε τέσσερις δολώσεις, που κανένα ψάρι δεν θα μπορεί να αρνηθεί, ειδικά όταν το δόλωμα είναι φρέσκο. Στη δολωσιά θα φερθούμε όπως σε ένα μακρύ και γερό σκουλήκι, αποφεύγοντας τη μονοτονία να το δολώσουμε ίσιο, με κάποια γυρίσματα, ειδικά όταν χρησιμοποιήσουμε το πιο κατάλληλο αγκίστρι που είναι το Aberdeen μεγέθους 1 ή 1/0. Πάνω στη βάση εργασίας μας προχωράμε ως εξής: Αφαιρούμε όλο το κεφάλι και κόβουμε κατά μήκος το σώμα δημιουργώντας μια βεντάλια.

Το κεφάλι θα τον έχουμε στην άκρη για ειδικές δολώσεις που θα δούμε παρακάτω, ενώ από το σώμα θα βγάζουμε κάποιες λωρίδες πλάτους ενός εκατοστού, κρατώντας το υπόλοιπο για κάτι διαφορετικό. Η λωρίδα είναι το πιο κλασικό δόλωμα, με πολύ καλά αποτελέσματα, επειδή αποτελεί καλή μερίδα, μασιέται εύκολα, ενώ το αγκίστρι βρίσκεται στην πιο κατάλληλη θέση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική της δολωσιάς τύπου “κυρτός”, ακολουθώντας δηλαδή το σχήμα του αγκιστριού, ή “γραμμικός” (η τελευταία μάλιστα έχει μεγαλύτερη αντοχή στη θαλασσοταραχή), αφού τα ρεύματα βάζουν σε σκληρή δοκιμασία την αντοχή των παράμαλλων και είναι πιο δύσκολο να στριφογυρίζει επάνω στην ίδια και να τα καταστραφεί. Τα αγκίστρια που γενικά χρησιμοποιούνται σε αυτές τις δυο δολώσεις είναι τα πολύ γερά Aberdeen στα μεγέθη του 2 ή 1/0.

Το Aberdeen του 1/0 είναι επίσης το καταλληλότερο για ην δολωσιά τύπου “ουρά του χελιδονιού”, με καταπληκτικά αποτελέσματα στα αρπακτικά όπως τα λαβράκια, λόγο της κίνησής του, που θυμίζει ψαροδόλι αλλά και λόγο της φωτοβολίας του. Στις φωτογραφίες βλέπουμε λεπτομερώς τα σχήμα και το πέρασμα του αγκιστριού που βγαίνει με όλη την αιχμή στο κέντρο της ουράς του χελιδονιού. Την τεχνική αυτή καλύτερα να την αποφεύγουμε όταν κυνηγάμε ψάρια που ανήκουν στην οικογένεια των σπαριδών, το μόνο που θα έχουμε είναι μικρά τσιμπήματα δοκιμής στις μύτες της “ουράς”, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μια σημαντική δολωσιά, πολύ ελκυστική και ιδανική για τα αρπακτικά, μπορούμε να φτιάξουμε χρησιμοποιώντας το κεφάλι που μέχρι τώρα είχαμε αφήσει στην άκρη. Πάλι στην βάση δολωμάτων, όπου γίνονται όλες οι εργασίες μας, κόβουμε το κεφάλι κατά μήκος και αφαιρώντας το ράμφος, βλέπουμε ότι έμεινε ένα είδος “χαϊτιανής φουστίτσας”, όπου με την βοήθεια των ρευμάτων τα πλοκάμια θα κουνηθούν σαν να “χορεύουν”, τραβώντας την προσοχή των αρπακτικών ακόμα και από απόσταση πολλών μέτρων.

Τώρα δεν μας μείνει τίποτα άλλο από το να τοποθετήσουμε ένα καλό Ciao Ciao με ένα γερό αγκίστρι O’Shaughnessy της Mustad 3/0 ή 4/0 στη μέση του κεφαλιού ή ακόμα ένα Blue Aberdeen 4/0 ή ένα Uptide Extra της Cox & Rawle του ίδιου μεγέθους και ως παράμαλλο μια πετονιά διαμέτρου 0,60 ή ακόμα καλύτερα ένα θερμοκολλητικό ατσαλόσυρμα των είκοσι ή τριάντα λιμπρών, εξαρτάται βέβαια από τις προοπτικές του ψαρέματος. Τη χαϊτιανής φουστίτσας (το κεφάλι του καλαμαριού ή της σουπιάς) θα την ακουμπήσουμε επάνω στο φελλό του Ciao Ciao, όπου θα την ασφαλίσουμε με αρκετά τυλίγματα ελαστικού νήματος.

Φυσικά, τα πλοκάμια θα κουνηθούν ελεύθερα κρύβοντας την παρουσία του μπροστινού τμήματος του αγκιστριού, προσποιούμενα άψογα ένα μικρό κεφαλόποδα. Το μέγεθος του καλαμαριού ή της σουπιάς που είναι κατάλληλο για το σκοπό μας είναι τα πιο μικρά, αυτά που έχουν βάρος περίπου 100-150 γραμμάρια. Σε αυτή την περίπτωση, η φρεσκάδα των μαλακιών αυτών είναι προσόν, γατί το κορμί πρέπει, με τη σκληρότητά του, να αντέξει το δέσιμο που α κάνουμε με το παράμαλλο, χωρίς να πάθει καμία ζημιά κατά τη διάρκεια του πετάγματος. Ακριβώς πριν τη διαδικασία του δεσίματος, τοποθετήσουμε μέσα και στις άκρες του κορμιού του μικρού κεφαλόποδα δυο “τσιγάρα” από φελλό ή φελιζόλ, που είχαμε φτιάξει προηγουμένως. Κατά τη διάρκεια του ψαρέματος, το δέσιμο που κάναμε θα εμποδίζει τους φελλούς να φεύγουν από την θέση τους. Σε αυτή την περίπτωση, ο κατάλληλο παράμαλλο είναι εκείνο το οποίο κάνει τον ψαρά να κοιμάται ήσυχος χρησιμοποιώντας: θερμοκολλητικό ατσαλόσυρμα ακόμα και των 40 ή 50 λιμπρών, μήκος ενός μέτρου και στη μια άκρη του ένα O’Shaughnessy μεγέθους έως 6/0 ή 7/0.

Κέφαλοι και Χέλια: Στη λίστα των καλών δολωμάτων συγκαταλέγονται επίσης τα μικρά χέλια και οι μικροί κέφαλοι. Τα χέλια είναι δόλωμα πολύ γερό, αφού έχουν μεγάλη αντοχή στα πετάγματα και διατηρούνται χωρίς οξυγόνο. Τα κεφαλόπουλα, αντίθετα, είναι πολύ πιο ευαίσθητα, αφού θέλουν μεγάλη προσοχή στο πέταγμα και η αντοχή τους στο νερό, όπως και το οξυγόνο τους δεν έχουν πολύ μεγάλη διάρκεια. Δουλεύουν όμως και τα δυο είδη πολύ καλά, ειδικά με τα μεγάλα λαβράκια. Ενώ τα χέλια αποτελούν έναν από τους “απόλυτους” μεζέδες, θα λέγαμε, τα κεφαλόπουλα συνεχίζουν να είναι απλά από τα πιο ελκυστικά και καταπληκτικά δολώματα για όλα τα αρπακτικά ψάρια.

Μια εναλλακτική λύση μπορεί να είναι εκείνη που θα αφήσουμε την ψαριά μας στην τύχη και τη θάλασσα, να μας εφοδιάζουν το “ζωντανό” σε “ζωντανή μετάδοση”. Δηλαδή, να δολώσουμε όλα τα ψαράκια που μας προσφέρει εκείνη τη στιγμή ο ψαρότοπος που βρισκόμαστε. Η τακτική για να βάλουμε πάνω στην ακρογιαλιά τα κατάλληλα ψαροδόλια (αυτά των 100 – 150 γρ.) είναι η χρήση ελαφριών εργαλείων είτε ως παράμαλλα είτε ως αγκίστρια. Ένας μικρός σαργός ή μια μουρμουρίτσα, δολωμένοι αμέσως μετά την σύλληψή τους, μας προσφέρουν αναμφίβολα το καλύτερο φάρμακο που θα μπορούσαμε ποτέ να χρειαστούμε. Φυσικά, εάν ένας τόπος δεν έχει καθόλου δραστηριότητα μικρών ψαριών, σημαίνει επίσης ότι δεν είναι κατάλληλος ούτε για σύλληψη μεγάλων ψαριών.

Μην ξεχάσουμε ότι τα χέλια και τα κεφαλόπουλα δολώνονται με τον ίδιο τρόπο επάνω στη ράχη και ακριβώς κάτω από το δέρμα, με μόνη διαφορά μόνο τη θέση του αγκιστριού: στα τρία τέταρτα, προς τα πίσω τα χέλια και ακριβώς λίγο πίσω από το κεφάλι τα κεφαλόπουλα. Βέβαια, το μέγεθος και το είδος του αγκιστριού πρέπει να είναι σε σχέση με το μέγεθος του ψαροδολιού, όπως ένα γερό Aberdeen 2/0 ή 3/0. Με το ζωντανό (το σαργουδάκι και τη μουρμουρίτσα), ένα αγκίστρι O’Shaughnessy μεγέθους 4/0 ή 5/0, με θερμοκολλητικό ατσαλόσυρμα των 40 λιμπρών, θα είναι ο τι πρέπει. Τέλος, το ζωντανό σε κάθε περίπτωση και με διαφορετικές καιρικές συνθήκες (ακόμα και με μπουνάτσα) συμπεριφέρεται άψογα.

πάτα πάνω στις φωτογραφίες για να τις δεις σε κανονικό μέγεθος