Έχοντας ανοιχτεί από το σημείο που είχα πέσει, αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στο πρώτο τμήμα της απόχης που δεν ξεπερνούσε τα 20 μέτρα. Το ένα πλανάρισμα διαδεχόταν το άλλο μέχρι που σε μία βουτιά ακούστηκε ένας από τους χειρότερους θορύβους που υπάρχουν για έναν ελεύθερο δύτη. Μηχανή σκάφους! Αρχικά δεν αγχώθηκα γνωρίζοντας πως η σημαδούρα που είχα πάνω μου ήταν το πολύ 10 μέτρα πίσω μου, όμως, όσο πλησίαζα προς την επιφάνεια, ο θόρυβος δυνάμωνε ανησυχητικά. Με την άπνοια να πλησιάζει τα όριά της, απελπισμένος πλέον, αποφάσισα να βγω επιτέλους για αέρα. Με το που πήρα την πρώτη ανάσα, ένιωσα παράλληλα και μια δυνατή έλξη που με παρέσυρε για λίγα μέτρα μόνο, για να σταματήσει όσο απότομα είχε ξεκινήσει.

Τι είχε γίνει; Πολύ απλά ο καπετάνιος της συμφοράς με το καμπινάτο πολυεστερικό σκάφος όχι μόνο δεν είδε τη σημαδούρα αλλά την παρέσυρε. Ευτυχώς, το σχοινί μπλέχτηκε στην προπέλα και σχεδόν αμέσως η μηχανή έσβησε. Εννοείται πως μέχρι να συνέλθω από το σοκ, ο «κύριος» αυτός είχε προλάβει να κόψει σχοινιά και o,τι άλλο τον εμπόδιζε, κάνοντάς τη με ελαφρά πηδηματάκια... H παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και συνέβη σε εμένα προσωπικά. Βέβαια, από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και δυστυχώς μπορώ πλέον να πω πως εκείνο το περιστατικό δεν ήταν και τόσο σοβαρό, μια και αρκετές ήταν οι φορές που η ζωή τόσο του ζευγαριού μου όσο και η δική μου απειλήθηκε σοβαρά από διερχόμενα σκάφη.

Δυστυχώς, αυτό που δεν αγοράζεται μαζί με ένα μεγάλο φουσκωτό ή πολυεστερικό σκάφος είναι η ναυτική παιδεία και ο σεβασμός προς όλους τους άλλους ανθρώπους που κινούνται ποικιλοτρόπως μέσα στη θάλασσα. Όπως και να έχει, με την καλοκαιρινή περίοδο να βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, το σημαντικότερο ίσως όπλο που έχει να αντιπαρατάξει ο υποβρύχιος κυνηγός απέναντι σε κάθε φύσεως πλεούμενο δεν είναι άλλο από τη σημαδούρα.

Τι προβλέπεται;
O νομοθέτης επιβάλλει τη χρήση της σημαδούρας σε όλους εκείνους που επιλέγουν να κάνουν υποβρύχιο ψάρεμα. Αυτό γίνεται για να δηλώνει την παρουσία του ο δύτης στα διερχόμενα σκάφη και κατ’ επέκταση για να είναι ασφαλής. Πάνω της η σημαδούρα πρέπει να φέρει μια καταδυτική σημαία, καθώς και τα διακριτικά Y.Δ. που σημαίνουν «Υποβρύχια Δραστηριότητα», ενώ δυστυχώς δεν υπάρχει μεγάλη σαφήνεια στο χρώμα που πρέπει να έχει η σημαδούρα, αλλά και στο πόσες σημαδούρες πρέπει να έχει ένα ζευγάρι όταν κινείται και ψαρεύει μαζί (μία ή δύο;).

Όσον αφορά τα σκάφη τώρα, η σημαδούρα συνεπάγεται και υποβρύχιους κυνηγούς, ενώ η απόσταση ασφαλείας που πρέπει να τηρείται περιμετρικά αυτής αυξήθηκε πριν από μερικά χρόνια από τα 50 μέτρα στα 100! Βέβαια, λόγω της ασχετοσύνης που όπως είπαμε παραπάνω διακατέχει τους περισσότερους χειριστές σκαφών, αυτό δεν τηρείται σχεδόν ποτέ. Μάλλον το αντίθετο γίνεται, καθώς μία σημαδούρα έλκει περισσότερο τα σκάφη στο να δουν τι είναι αυτό που επιπλέει...

Στην ουσία...
Πέρα από το γεγονός ότι επιβάλλεται εκ του νόμου, η σημαδούρα είναι απαραίτητο εξάρτημα για κάθε υποβρύχιο κυνηγό, ιδίως δε για εκείνους που ψαρεύουν χωρίς σκάφος. Πάνω της μπορούν να τοποθετηθούν σχεδόν τα πάντα. Εφεδρικά όπλα, βέργες και λάστιχα, γάντζος, νερό ή ισοτονικό ποτό, τρόφιμα, ψαροβελόνα, ακόμη και κινητό τηλέφωνο (στην ανάλογη βέβαια αδιάβροχη θήκη). Eκτός από αυτήν τη χρήση, η σημαδούρα μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμη στην περίπτωση ενός ξεβραχώματος, δένοντας πάνω της ένα από τα όπλα με το οποίο έχει χτυπηθεί το ψάρι. Παράλληλα, ανάλογα με το σχήμα της, ο δύτης μπορεί να κρατηθεί από πάνω της ξεκουράζοντας έτσι το σώμα του.

Στο εμπόριο πλέον υπάρχει πληθώρα μοντέλων. Παλαιότερα υπήρχαν δύο επιλογές που φούσκωναν με το στόμα. H διαφορά τους ήταν στο σχήμα και το μέγεθος, με τη μία να είναι μικρή και κυκλική, ενώ η άλλη ήταν μακρόστενη και αισθητά πιο μεγάλη. Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει με την ευρηματικότητα των εταιρειών αλλά και των κυνηγών να παράγει συνεχώς νέα είδη σημαδούρων. Τώρα πλέον οι κατασκευές από πλαστικό ή και πολυεστέρα δεν σπανίζουν, ενώ σχηματίζοντας υποτυπώδεις «γάστρες», οι σημαδούρες τρέχουν πολύ καλύτερα πάνω στην επιφάνεια μειώνοντας σημαντικά την αντίσταση που αναπόφευκτα προκαλούνταν κατά την έλξη και ιδίως όταν επικρατούσαν άσχημες καιρικές συνθήκες.

Το σωστό «στήσιμο»
Όπως είναι γνωστό, στο υποβρύχιο ψάρεμα δεν υπάρχουν παρά μόνο ελάχιστα «πρέπει», έτσι ανάλογα με τη χρήση που κάνει κάθε κυνηγός, προσαρμόζει και τον εξοπλισμό του. Αυτό που πρέπει να έχει πάνω της μία σημαδούρα είναι οπωσδήποτε μία ανέμη με σχοινί (το σχοινί για λόγους ασφαλείας πρέπει να επιπλέει), στην άκρη του οποίου μπορεί να υπάρχει είτε ένας γάντζος είτε κάποιο μολύβι με το οποίο θα μένει η σημαδούρα ποντισμένη στον βυθό. Από εκεί και πέρα, μία ψαροβελόνα είναι επίσης σημαντική ελαφρύνοντας τον κυνηγό από τα ψάρια που φέρει συνήθως πάνω στη ζώνη του, ενώ, τέλος, μερικοί ανοξείδωτοι γάντζοι ή ακόμη καλύτερα «ελιές» με ελαστικό σχοινί θα κληθούν να συγκρατήσουν τα επιπλέον εξαρτήματα πάνω στη σημαδούρα.

H σημαδούρα είναι ένα εξάρτημα πραγματικά πολύ σημαντικό στο υποβρύχιο ψάρεμα. Σίγουρα, μέχρι ένας δύτης να συνηθίσει την αίσθηση της σημαδούρας πάνω του θα περάσει αρκετός καιρός, όμως μπροστά στην ασφάλεια, την εξυπηρετικότητα αλλά και την ευκολία που προσφέρει, πολύ απλά δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. H σημαδούρα όμως δεν σημαίνει πως και ο ίδιος πρέπει να εφησυχάζει. Σπανίως τα σκάφη θα κρατήσουν μεγάλη απόσταση από τη σημαδούρα, κάτι που σημαίνει πως το ζευγάρι που δεν καταδύεται, κρατάει πάντοτε κοντά του τη σημαδούρα, ενώ εάν δει ότι το σκάφος πλησιάζει απειλητικά, δεν διστάζει να σηκώσει το όπλο του ώστε να γίνει ακόμη πιο ορατός.

Σπύρος Mαρίνης για το Έθνος